همنشین خوبان

در مسجد معتکف شده بود و سخت در فکر فرو رفته بود ...

با خودش مشغول بود که وجود نازنین رسول خدا(ص) را دید...پرسید از چه رو ناراحتی ؟

گفت: یا رسول الله در فکر این هستم که اگر مجالی باشد و بهشتی شوم شاید سالیان سال منتظر دیدن رویت باشم چرا که مقام ما خیلی پایین تر از شماست.

اگر جهنمی شوم هم که دیگر هیچ وقت توفیق ملاقات شما را به ما نمی دهند . پس در این حال چه کنم؟

برای ملاقات گُل روی شما چه باید کنم و چه کنم که همراه شما در بهشت باشم ؟

آیه نازل شد : وَ مَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِکَ مَعَ الَّذینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفیقاً(نساء69) 

و کسى که خدا و پیامبر را اطاعت کند، (در روز رستاخیز،) همنشین کسانى خواهد بود که خدا، نعمت خود را بر آنان تمام کرده از پیامبران و صدّیقان و شهدا و صالحان و آنها رفیقهاى خوبى هستند.

این یعنی معیت ، این یعنی اگر عمل کنی ، اگر حرفهایت حرف خدا و عملت دستور خدا و رسول او(ص) باشد ، همراه و هم نشین خوبان خواهی بود. 

نه تنها رسول خدا(ص) بلکه با تمام انبیاء و صدیقین و شهدا و صالحان همنشین خواهی بود .

اینجاست که از نعمت های لذیذ بهشتی بهره مند می شوی و اینجاست که بهترین لذت بهشتیان را خواهی دید.

می دانی بهترین لذت بهشتیان چیست؟ از امام صادق(ع) پرسیدند بهترین لذت بهشتیان چیست؟

امام صادق(ع) فرمود : بهترین لذت بهشتیان نگاه کردن به وجود مبارک حسین بن علی (علیهما السلام) است.

پس راه رسیدن به همنشینی با رسول خدا(ص) و اهل بیت معصومش اطاعت و عمل به دستورات خدا و رسول اوست.

یار دیرین امام باقر جابر جعفی روزی به محضر امام رسید و گفت : یابن رسول الله ! سالهاست در محضر شما خدمتگذارم .

میخواهم اجر و مزد این سالها را بدهی . حضرت فرمود : هرچه میخواهی بگو تا بدهم.

عرض کرد : یابن رسول الله ! رسول خدا(ص) شما را باقرالعلوم نامید ، می خواهم گنجینه ی علمت را بشکافی و بهترین قسمتش را ارزانیم کنی .

امام باقر (ع) فرمود : عمل کنید ، قیامت بدون عمل از دست ما هم برای شما کاری بر نمی آید .این گرانبهاترین گوهر علم امام باقر(ع) بود.

عظمت بلای حسین(ع)

در فکر بلا بودم و غرق در مصیبت آن .فکر می کردم با این بلا و مصیبت ها چگونه باید زیست .چگونه باید به راحتی از بلا دور شد.

لحظه ای راحتم نمی گذاشت تا اینکه رسیدم به کاروان حسین(ع) ، کاروانی که غرق در بلا بودند و این بلا شیرینی خاصی برایشان داشت.

بلا را فهمیده بودند و خود را در آن انداختند . کاروان حسین(ع) بزرگترین بلاها را دیدند اما چه شد که مصیبت با این عظمت برای آنها «ما رأیت إلا جمیلا» شد.

چه شد که در شب عاشورا ، اصحاب تا شنیدند فردا قطعه قطعه و بر خاک می افتند با این حال به شادی و سرور پرداختند ؟

با این ها به پوچی رسیدم . به نقطه ای که انگار متحیرم که آیا مصیبت های خودم را بلا بنامم یا مصائب حسین(ع) و اصحابش را ؟

« و رضوان من الله اکبر» چیزی بود که رسیدم . رضوان الهی همان چیزی بود که عظیم ترین بلا را در کام حسین(ع) و اصحابش «شیرین تر از عسل» کرد.

از حجاز تا کربلا حرکتها...لبخندها...گریه ها...شور و شوق ها...همه از یک هدف نشأت می گرفت ، آن هم رضوان الهی بود.

وقتی در احوال بهشتیان سیر می کردم رسیدم به این آیه «و رضوان من الله اکبر» که رضوان و رضایت پروردگار از مجموع نعمتهای بهشتیان بالاتر است.

رضوان الهی همان میوه ای است که انبیاء الهی در مقابل بندگی محبوب خواستند .رضوان الهی لذتی است که مصیبت ها را «احلی من العسل» می کند.

با این دید مصیبتی باقی نمی ماند . که «هرچه از دوست رسد نیکوست» با این دید ، تمام قربانی ها و اسارت ها در دید حسین(ع) شیرین می شود و در آخرین لحظه در مقابل دیدگان شمر لعین تبسم حسین(ع) معنای زیبایی می یابد و می بیند که محبوب رضایتش جلب شد.

شیرینی این رضایت الهی را در کلام حسین(ع) : الهی رضا بقضائک ، تسلیما لامرک ،صبرا علی بلائک ،لا معبود لی سواک ،یا غیاث المستغیثین ...می توان لمس کرد.

شیرینی این رضایت را در کلام زینب کبری(س) در مقابل ابن زیاد ملعون : «ما رأیت إلا جمیلا» ندیدم جز زیبایی . می توان به خوبی لمس کرد