حرف ها و واقعیت ها

خیلی وقتها ، خیلی از ما آدمها نقش بازی می کنیم.یعنی خوب بودن را بلد نیستیم ولی نقش آن را خوب بلدیم ؛ همین است که حرکتی نداریم ؛ همین است که رشد نمی کنیم و در نقطه ی ابتدایی خودمان مانده ایم .

نقش ها ما را زیاد نمی کنند ؛ آنچه آدمی را زیاد می کند و رشد می دهد و بالا می برد ، باطنی صاف و پاک است اما ظاهری صاف و باطنی آلوده ، راهی به مراتب قرب و بندگی ندارد. راه رشدِ من و تو ، تنها داشتن ِ باطنی خالص و ساده است.

منافق کسی است که ظاهرش رنگ خدا دارد و باطنش رنگ غیر . هر وقت حرفی از منافق صفتان می شنویم ، خودمان را کنار می زنیم و در درون آرام زمزمه می کنیم : این حرفها به من ربطی ندارد ، من مومنم ، متقی ام ، شاکرم و... در حالی که شاید بدتر از منافقان عمل کنیم . استاد بزرگواری می فرمود : گمان نکنید فرعون مرده است ، همه ی ما فرعونیم ، فقط مصر های ما کوچک و بزرگ است .

حس می کنم و می بینم کسانی را که ظاهرشان آرام است و گوشه گیر ولی باطنشان پر است از شور و اشتیاق به حضرت حق . نمی دانم چه می شود که هنگام مواجهه با نیک سیرتان ، غرق در بیچارگی خودم می شوم! با یک نگاه می فهمم که به گمان خودم هر چقدر خوب هم بوده باشم، باز در ابتدای این راه بی نهایتم و حسرت روزهایی را می خورم که چقدر راحت به من پشت کردند.

این حس و حال شکستن خوب است از این جهت که روح بندگی را به من نشان می دهد اما از درون آدمی را می شکند ، شکستنی که تا مدت ها نمی شود ، آن را رو به راه کرد.

از اینها که بگذریم می رسیم به اینکه چقدر با الفاظ بازی میکنیم و دلخوشیم به تعریف ها و تمجیدها ؛ استاد صفایی با صفا میفرمود: ما به هرکس که ساده و جانماز آبکش بود ، مومن می گفتیم و به هر کس که از ما کنار می کشید و لب به جام ما نمی زد ، متقی می گفتیم و هر کس که دست و دل باز می شد، محسن می گفتیم و هر کس که رام می گردید صابر می گفتیم و هر کس که دهانش همراه تسبیحش باز و بسته می شد ، ذاکر و شاکر می گفتیم.

ما به اینگونه با مومن و متقی و محسن و صابر و شاکر و ذاکر و... عادت کرده بودیم و اکنون که با قرآن و آن کلمه های دقیق و تیپ های مشخص برخورد می کنیم ، نفهمیده با آنها بازی می کنیم.

+ پ . ن : از اینکه نبودم و نتونستم جواب کامنت های با صفای شما رو بدم عذر میخوام و انشالله سر فرصت همه رو جواب می دم امیدوارم حلال کنید